Con orde cronolóxica

Ti, os teus catro últimos contactos e unha que tivo que destruír o seu por mor das redes de espionaxe. Grazas por estar. Non oculto o que vos quero e o medo a que vellas historias se puidesen repetir.
Díxenlle a Suso na súa facha ( como mola utilizar as dúas palabras na mesma frase e sen ofender) que fomos para a erriko pq me estivera dando tokes. Despois de iso ao mellor a cirurxía estética podía ser unha opción.
Esta mañá chamáronme desde Italia e tamén desde a Repúbica Independente de DonRamiro. Había casi un mes que non tiña noticias delas. O Nadal está á volta da esquina e xa as vou ver. Pero hai moito do que sentirse culpable.

ATENCIÓN - 22 de Nadal

O termo druida significa probablemente "verdadeiro adiviño" e coma eles os Ahau can mai maias ou aqueles aos que Moctezuma II lles tomou a palabra. Adiviños ao fin e o cabo.
Eu non creo que poda ter tantas liñas na historia pero gústame xogar a ser deus. Este ano toca en Santiago o gordo de Nadal, e será case case a miña data de nacemento. Que non? Esperade ao 22. Se vos preguntades se eu comprei o boleto, a resposta e non, así que cada un que pense o que queira. Que interesantes as verdades autoproclamadas.
Realmente, e que quede claro, dame máis medo acertar que que toque no barrio xitano de Calatayud. Que sería de min se iso sucedese? (Acertar refírome) Temería os meus propios soños e iso é a maior desgracia que ninguén pode sufrir.

Tamén hai contos tristes

Da túa mirada a min érguese inmoral un mundo tremendo de pedra,
gris, que non se deixa vencer nin persuadir.
e eu, desfágome. Pasou tanto e tanto quedou atrás que case non podo pensar en todo o que esquecín, intres que imaxinei que eras
e ti, eras o que eu quería e pedíate cun sorriso cómplice.
Perdín tempos e cardinais,
Agora minto porque sei q es certo, que tes tacto, que as miradas terían resposta,
e só os tolos considerarían a miña cordura,
Por iso só son capaz de evitar todo razoamento e calar, agora
sei que te prefería no maxín, ou cun diferente guión e preferiría non saber.
Escribiríate vermello e non te podo escribir.

Se o di La Voz de Galicia

Pois xa sabedes, non fai falla que diga eu nada. Pingón!

Morreu sen pagar a débeda

Só para xente con bos recordos

q recordos...

Chove en perpendicular.
Pero (ás veces) cando o vento nos bica na cara,
hai que responderlle cun sorriso.

Onte vino

Alí estaba el, nas portas dun mítico bar compostelán de guerilleiros, coa ollada perdida. Cresta lixeiramente ladeada, cubrindole parte da mirada. Esa mirada paranoica coa que me conkistou. O seu canciño tamén alí (por iso non entrou no Maikar) cheo de cadeas e xogando con outros cans como nun patio de colexio.
Punki-punki mallas,
comprei uns Leggins chachis pensando en ti,
dinlle do meu bocata a Virus
e fixenme coleguita do home que ía ao lado,
pero ti punki-mallas Stradivarius
IGNORASME como o do bar antes citado!

Horribel sentimento de culpabilidade por non facer as cousas ben e cando toca. Nove da mañá, post ubriaca, de reenganche e co lapis como reloxos húmidos dirixome á UXA despois de ser abandonada (llu nou ai lo viu) por unha Oreo Bañada. Un suspiro. Solventando solventando arrímanse as 11 da mañá e eu sigo vagando por Compostela, novamente sobre pedras gris-mollado, xa con menos remordementos.

Financiando a destrucción e piercings varios

Nós finaciamos:
vixilas nos espazos ateigados (por se algún non sabe entonar).

Nós pagamos:
para que silencien os berros contra a indiferencia.

E eles cobran:
Por petar, abusar, insultar, humillar e liberar endorfina nazi co explícito consentimento das leis.

Alporizadísima with Borja Mari

E non me quere cambiar o nome? Eu pensei q ía poñer algo tipo Trosky ( aínda q ise é un dos nosos nove cans), pero non. Nós puxémoslle Borja Mari pq a Peter Punk ocorreúselle que eran as iniciais B.M. like Bob Marley, pero il nunca kixo q lle chamasemos así. E agora, en vez de poñerse piercings como os seus irmáns, ter plantacións de maria no baño ou aprender a facer trenzas de coiro, noooon, kere cambiar o nome: pór Borja Mary con i grego ao final!

Internete ceive e outras cousas serias. O meu fillo Borja Mari.

Peter Punk, mallas con ribetes dourados. Cariño ponte las mallas de fiesta que vamos a conocer a mis padres. Mallas con puntilla para a noite de vodas. E os churumbeliños con pekenas mallas do Stradivarius, piccolo Borja Mari comprou un polo de Lacoste ( q Ralf Lauren e comunista) coa paga que lle din. Eu sigo ensaiando coa miña frauta, que xa sei tres canciós e estou en racha. O amigo hippy vennos visitar pero eu xa non toco máis que ise kéreme copiar as pezas e logo ponse na praza do lado en plan competencia desleal. Unha desilusión, o pekeno Borja Mari di que as Converse lle cheiran mal e que non as kere, e onte pilleino no baño intentando kitar as rastas. Grazas a Bakunin q as ten ben liadas e non puido. É duro ser nai destas novas xeraciós...

Sete tipos de branco

Hoxe ulín algo que nunca antes entrara nas miñas pituitarias, así que aínda non estou morta, queda vida se a gama non se agota.
De pequena soñaba con inventar unha nova cor, algo inimaxinable que non fose producto de combinacións senón unha verdadeira revolución. Despois descubrín que o noso ollo ten unha capacidade limitada, e que só podemos diferenciar X cores porque biolóxicamente non estamos preparados para máis.
Agora só soño cunha verdadeira revolución,

aínda que os esquimós diferencien sete tipos de branco.

Canto a min mesmo

I celebrate myself, and sing my self
and what I assume you shall assume,
for every atom belonging to me as good belongs to you.

Walt Whitman

Non se ve ben senón é co corazón.

O esencial é invisíbel aos ollos.

Antoine de Saint-Exupéry

NON É BO

Estar calado.
Moito tempo despois, e abandonando as
rutinas, destiñada ao bite-surrealismo ou mega-bite surrealismo, segundo a
inspiración do día, digo que de agora en diante non calo e vos agasallo co único
que sei facer, sexa ben ou mal.