Horribel sentimento de culpabilidade por non facer as cousas ben e cando toca. Nove da mañá, post ubriaca, de reenganche e co lapis como reloxos húmidos dirixome á UXA despois de ser abandonada (llu nou ai lo viu) por unha Oreo Bañada. Un suspiro. Solventando solventando arrímanse as 11 da mañá e eu sigo vagando por Compostela, novamente sobre pedras gris-mollado, xa con menos remordementos.