PREFERIRÍA DICIR QUE PASO DE TODO, PERO NON É ASÍ

estou... farta¿=? de tanto si e tanto non, e tanto se cadra. Teño feridas nos meñikes dos pés,
pq tanto camiñar no aire manca
entendes pq me enredo nos meus paseos? sen destino final
nas veas polución, e recoñezo que ás veces só ti me fas rir, con un poema e un chupi
con calquera cousa que non entendo pq
coas profecías autocumplidas,
. . .[que de chegar á súa fin, rematarían coa nosa insistencia]
Asío que déitome entre flores cada día
para escurecer as lembranzas
......................................e pensar só, no que pode ser.

Xa o dixo un xenio, eu simplemente non o traduzo

I celebrate myself, and sing myself,
And what I assume you shall assume,
For every atom belonging to me as good belongs to you.

sei escribir nas portas dun armario
pero prefíro facelo en celulosa pontevedresa, ou en calquera caderno roto.

(((Entre parénteses)))

Tempos obtusos. Discutes, deduces e reduces, e falas e flirteas coa farlopa negra, até morrer de insitencia, até morrer de seducción.

Cantas historias por almacenar no dislocado disco duro. Pero comezo a pensar que Salvaterra está a marcar un antes e un despois nesta voráxine absurda de nocturnidade e socioloxía. Ou se cadra todo comezou hai xa 4 anos?

Por certo, COHERENCIA, só digo iso. A quen se lle ocorra darse por aludid@, que o pense ben, somos os únicos responsables dos nosos actos.

E polo resto, aquí me atopo, entre parénteses e suspensa nos puntos do meu conflicto.

Lo malo es ni darse cuenta

Todo volve a Compostela, de xeito reiterativo e improbablemente orixinal
nós trouxemos o sol do Miño,
empapado en aires do sur, que como cada ano, alguén vai pescar na beira con Portugal

Portugal é máis chá, e non hai casas con vivos, hai casas baleiras e anuncios de súper bock,
iso seino, porque toda verdade é relativa

Así, é relativo ou reiterativo, que como cada ano cheguen os estudantes a Compostela, a golpe de intentonas académicas por aprobar un puto exame que no seu momento tería que telo levado a comisión, como os outros 51.

É máis ou menos parcial, porque desta eu non marchei, e levo dous meses atrapada entre a pedra e o sol. Entre as ganas de marchar e o síndrome de Estocolmo. Entre as ansias e a pasividade de que chegue a min iso que agardo aínda que non teño moi claro que quero que chegue

Unha mirada solta, un sorriso na rúa. Boto de menos o que aínda non perdín. Pero añoro algo que nunca tiven e soíña imaxinei.

E se fico, que? Tardes na Quintana? Tardes coa Lidia escribindo con cores en folios en branco. Escribindo todo o día en pantallas en branco con liña de crédito. Paseando con Xela e a súa bici? Que pasa se fico? Acaso o fago porque non sabería marchar?

Medo teño, pero asústanme tamén as pantasmas de Santiago. As que se agochan entre as mesas da biblioteca, e nos bares pola noite, e nas rúas de madrugada. Porque ao final sempre somos os memos, e xa vou tendo ganas de que, de improviso, alguén me pregunte, a ti que che gusta facer?