Alí estaba el, nas portas dun mítico bar compostelán de guerilleiros, coa ollada perdida. Cresta lixeiramente ladeada, cubrindole parte da mirada. Esa mirada paranoica coa que me conkistou. O seu canciño tamén alí (por iso non entrou no Maikar) cheo de cadeas e xogando con outros cans como nun patio de colexio.
Punki-punki mallas,
comprei uns Leggins chachis pensando en ti,
dinlle do meu bocata a Virus
e fixenme coleguita do home que ía ao lado,
pero ti punki-mallas Stradivarius
IGNORASME como o do bar antes citado!
venerdì 1 dicembre 2006
Horribel sentimento de culpabilidade por non facer as cousas ben e cando toca. Nove da mañá, post ubriaca, de reenganche e co lapis como reloxos húmidos dirixome á UXA despois de ser abandonada (llu nou ai lo viu) por unha Oreo Bañada. Un suspiro. Solventando solventando arrímanse as 11 da mañá e eu sigo vagando por Compostela, novamente sobre pedras gris-mollado, xa con menos remordementos.
Iscriviti a:
Post (Atom)
