Con orde cronolóxica

Ti, os teus catro últimos contactos e unha que tivo que destruír o seu por mor das redes de espionaxe. Grazas por estar. Non oculto o que vos quero e o medo a que vellas historias se puidesen repetir.
Díxenlle a Suso na súa facha ( como mola utilizar as dúas palabras na mesma frase e sen ofender) que fomos para a erriko pq me estivera dando tokes. Despois de iso ao mellor a cirurxía estética podía ser unha opción.
Esta mañá chamáronme desde Italia e tamén desde a Repúbica Independente de DonRamiro. Había casi un mes que non tiña noticias delas. O Nadal está á volta da esquina e xa as vou ver. Pero hai moito do que sentirse culpable.

ATENCIÓN - 22 de Nadal

O termo druida significa probablemente "verdadeiro adiviño" e coma eles os Ahau can mai maias ou aqueles aos que Moctezuma II lles tomou a palabra. Adiviños ao fin e o cabo.
Eu non creo que poda ter tantas liñas na historia pero gústame xogar a ser deus. Este ano toca en Santiago o gordo de Nadal, e será case case a miña data de nacemento. Que non? Esperade ao 22. Se vos preguntades se eu comprei o boleto, a resposta e non, así que cada un que pense o que queira. Que interesantes as verdades autoproclamadas.
Realmente, e que quede claro, dame máis medo acertar que que toque no barrio xitano de Calatayud. Que sería de min se iso sucedese? (Acertar refírome) Temería os meus propios soños e iso é a maior desgracia que ninguén pode sufrir.

Tamén hai contos tristes

Da túa mirada a min érguese inmoral un mundo tremendo de pedra,
gris, que non se deixa vencer nin persuadir.
e eu, desfágome. Pasou tanto e tanto quedou atrás que case non podo pensar en todo o que esquecín, intres que imaxinei que eras
e ti, eras o que eu quería e pedíate cun sorriso cómplice.
Perdín tempos e cardinais,
Agora minto porque sei q es certo, que tes tacto, que as miradas terían resposta,
e só os tolos considerarían a miña cordura,
Por iso só son capaz de evitar todo razoamento e calar, agora
sei que te prefería no maxín, ou cun diferente guión e preferiría non saber.
Escribiríate vermello e non te podo escribir.

Se o di La Voz de Galicia

Pois xa sabedes, non fai falla que diga eu nada. Pingón!

Morreu sen pagar a débeda

Só para xente con bos recordos

q recordos...

Chove en perpendicular.
Pero (ás veces) cando o vento nos bica na cara,
hai que responderlle cun sorriso.

Onte vino

Alí estaba el, nas portas dun mítico bar compostelán de guerilleiros, coa ollada perdida. Cresta lixeiramente ladeada, cubrindole parte da mirada. Esa mirada paranoica coa que me conkistou. O seu canciño tamén alí (por iso non entrou no Maikar) cheo de cadeas e xogando con outros cans como nun patio de colexio.
Punki-punki mallas,
comprei uns Leggins chachis pensando en ti,
dinlle do meu bocata a Virus
e fixenme coleguita do home que ía ao lado,
pero ti punki-mallas Stradivarius
IGNORASME como o do bar antes citado!

Horribel sentimento de culpabilidade por non facer as cousas ben e cando toca. Nove da mañá, post ubriaca, de reenganche e co lapis como reloxos húmidos dirixome á UXA despois de ser abandonada (llu nou ai lo viu) por unha Oreo Bañada. Un suspiro. Solventando solventando arrímanse as 11 da mañá e eu sigo vagando por Compostela, novamente sobre pedras gris-mollado, xa con menos remordementos.