Alí estaba el, nas portas dun mítico bar compostelán de guerilleiros, coa ollada perdida. Cresta lixeiramente ladeada, cubrindole parte da mirada. Esa mirada paranoica coa que me conkistou. O seu canciño tamén alí (por iso non entrou no Maikar) cheo de cadeas e xogando con outros cans como nun patio de colexio.
Punki-punki mallas,
comprei uns Leggins chachis pensando en ti,
dinlle do meu bocata a Virus
e fixenme coleguita do home que ía ao lado,
pero ti punki-mallas Stradivarius
IGNORASME como o do bar antes citado!
Iscriviti a:
Commenti sul post (Atom)
2 commenti:
maria...hoxe haberá máis!!!
non me contarás que o viras...e iso é o máis importante da noite!!
Q U E
G R A N D E
:)
oes, e espero que non vos parecera mal esa marcha sen despedida... :P
Posta un commento