Por quéeeeeeeeeeeeeeeeee? Outra vez non. Pero será. Seino. E logo chega o arrepentimento, e o tempo pasará novamente, e logo, outra vez. Neso consiste a vida? Ou son eu a que quedei atorada nun bucle? Sempre pensei que so feito nin hai que arrepentirse nin repetilo. Tardes eternas nun sofá que se convirten en lembranzas de amigos.
o Pero todo se confabula para que as únicas esperanzas que me quedan sexan as de pensar novamente en pretérito.
Iscriviti a:
Commenti sul post (Atom)
2 commenti:
Se os pretéritos non pasan a tempos presentes non compre pensar neles...
dito por alguén que sempre namora do FOI.
Teremos que falar de agora, aínda que andes a preferir os bolos (buagggg) ós nomes bonitos.
E deixemos un ratiño ó futuro, sen que se entere, que da moito medo...
tal vez sexa porque aínda non durmis e a faculadade se fai estrana
tal vez polas voces que son ecos, e as palabras que, a pesar de que consiguen facer vibrar os meus tímpanos, non só maís que textos esdrúxulos debuxados no aire
tal vez polas putas teclas dos ordenadores
tal vez por un trago de máis de paz (ou barbarie, que diría o compañeiro), ou sinxelamete por rachar tan so por tres milésimas e medio de segundo co meu gusto pola relatividade e a indefinición
tal vez por iso diga, a pesra de todo, dende o máis profundo das unllas dos meus pés:
A TOMAR POLO CÚ O PRETÉRITO!
(ou no seu defecto, o presente de subxuntivo)
Posta un commento